Brendan Vos werkt als leraar Engels en Film op een middelbare school. Voor hij hier terecht kwam studeerde hij Engelse Cultuur en Taalkunde, en Film en Televisie, met specialisaties in semiotiek en narratologie. Hij werkte ook als junior programmeur bij Natlab_door_Plaza_Futura, curator bij TEDxEindhoven en onderhoudt Mediahuis Eindhoven en DayDayGay. Twee stichtingen met als doel het aanwakkeren en vorderen van dialoog op het gebied van media en LHBTqueer issues, respectievelijk. De drijvende kracht achter zijn werkzaamheden is het blootleggen van de (verborgen) structuren achter het doodnormale – zij het de taal die we spreken en eigen zijn, of hoe we nog steeds denken televisie te kijken op onze telefoons. Cureren, doceren of het voorzitten van een panelgesprek als moderator, wat hem betreft gaat het allemaal instructie voorbij. Het gaat erom te provoceren, niet alleen met shock, maar vooral door ware passie en emotie bloot te leggen.

Dansen met een mix van dansers met en zonder beperking wordt inclusiedans genoemd. Technologie speelt bij Misiconi Dance Company binnen de conceptontwikkeling en bij educatieve doeleinden een belangrijke rol. Zo wordt er bijvoorbeeld veel via beeld en smartphone gecommuniceerd omdat niet iedereen leest of schrijft. In het werk van MDC is er in het verleden gewerkt met Gopro’s, bestuurbare auto’s, telefoons en Walkie Talkie’s. Dit zijn nog ‘simpele’ middelen die we zelfbesturen, maar kunnen we de volgende stap nemen en meer op technologie gaan vertrouwen?

Jacqueline van Kuilenburg danst al zo’n 3 jaar bij MDC en gebruikt in haar dagelijkse leven een Smart Drive. De Smart Drive helpt Jacqueline zelfstandiger te kunnen rollen, het apparaat geeft haar letterlijk een zetje in de rug. Hetzelfde principe gebruikt ze we ook als er samen wordt gedanst. De een zet de ander in beweging waardoor er actie reactie ontstaat. Hierdoor bespaart Jacqueline energie en ontstaat er een speciale bewegingstaal. Maar wat gebeurt er als we de aansturing van een danser, de smartdrive of eigen spierkracht afbreken of afkappen? Gaan we samen opzoek naar aanvullingen via technologie of gaan we opzoek naar een nieuwe bewegingstaal? En kunnen we dan de volle 100% vertrouwen op technologie?

Joop Oonk is initiatiefnemer en artistiek leider van Misiconi Dance Company (MDC), een inclusief dansgezelschap gevestigd in Rotterdam. Het gezelschap werkt structureel met de inclusieve mindset. Dat houdt in dat we onder andere werken met dansers met een beperking. Dat kan bijvoorbeeld een verstandelijke, auditieve, psychische en/of fysieke beperking zijn.

Het Summa College in Eindhoven, techniekstad, is al jaren bezig om het zorgonderwijs te verrijken met ondersteunende zorgtechniek. Beleidsmakers stimuleren onder meer de inzet van zorgtechnologie om de toenemende stijging in zorgkosten te beperken en de eigen regie van mensen te versterken. Zorgtechniekleveranciers geven aan dat op technisch gebied zo goed als alles mogelijk is.

Toch worden al die mooie toepassingen maar mondjesmaat gebruikt. Wat belemmert nu dit gebruik of anders gezegd hoe kunnen we mensen ondersteunen in het prettig veilig langer thuis wonen? Stellen we de vraag van het individu centraal of de mogelijkheden van de techniek? Gaat het om kwaliteit van leven of om het bedienen van knoppen? En hoe doe je dat dan in praktijk? Daar ga ik graag met u over in gesprek.  

Robots, ‘big data’, cyborgs – ze bedreigen, volgens sommigen, werkgelegenheid, privacy, eigen handelen en zelfs de mensheid. Toch leven wij – vandaag al – langer en beter dankzij robotica en technologie. Mens-machines (“cyborgs”) bestaan al vanaf 1958 toen Ǻke Senning de eerste pacemaker implanteerde. Vroeggeboren baby’s overleven in een geautomatiseerde couveuse. Kindersterfte is teruggebracht door dankzij vaccinatie ons immuunsysteem te programmeren. Gebreken vangen wij op door een exoskelet, cochleair implantaat of diepe hersenstimulatie. Dankzij kunstmatige intelligentie diagnosticeren radiologen beter. Chirurgen gebruiken precisie-robots om verfijnder te opereren. Nieuwe geneesmiddelen worden ontwikkeld door 3D inzicht in receptorstructuur, syntheserobots en assay automatisering. De toekomst is er al lang. En niet echt eng.

Björn Oddens (1965) werd opgeleid als arts in Utrecht en epidemioloog in Amsterdam. Hij promoveerde in Nijmegen en deed het executive development programma van Wharton School (Philadelphia). Björn Oddens is Vice President General Medicine, Global Medical Affairs van MSD (Kenilworth, NJ, VS en Oss, NL). Sinds 2013 is hij voorzitter van de raad van commissarissen van het Eindhovense NatLab.

Robotische prostheses geven in veel gevallen gebruikers hun trots en zelfvertrouwen terug, die zij vaak verloren zijn met het lichaamsdeel. Men durft steeds meer uit de kast te komen met een dergelijke prothese, die voorheen levensecht moest lijken, waarbij de gebruiker de rest van zijn leven moest acteren alsof hij of zij bijvoorbeeld 2 echte handen of armen had. Ieder mens mag in ons land gelukkig met zijn of haar geaardheid uit de kast komen, maar mogen mensen met bionische ledematen hiermee uit de kast komen en hun armen en benen tonen? De technologie heeft zich de afgelopen decennia ontzettend ontwikkeld; waar eerst een stugge poppenhand beschikbaar was, begint nu titanium en carbon lichtgewicht materialen met daarin moderne electronica de norm te worden, en wellicht ook steeds zichtbaarder worden in het straatbeeld.  Zo was jaren geleden een scootmobiel ondenkbaar in een winkelcentrum, nu zien we robots op scholen en in ziekenhuizen voor kinderen met beperkingen, of in de ouderenzorg.

Arie Rommers is kunstenaar en ervaringsdeskundige in bionische techniek. Hij heeft sinds een paar jaar een bionische hand en volgens hem maakt deze zijn leven en identiteit weer compleet. Hij geeft regelmatig lezingen over bionische techniek, robots, en zijn verhaal.