Brendan Vos werkt als leraar Engels en Film op een middelbare school. Voor hij hier terecht kwam studeerde hij Engelse Cultuur en Taalkunde, en Film en Televisie, met specialisaties in semiotiek en narratologie. Hij werkte ook als junior programmeur bij Natlab_door_Plaza_Futura, curator bij TEDxEindhoven en onderhoudt Mediahuis Eindhoven en DayDayGay. Twee stichtingen met als doel het aanwakkeren en vorderen van dialoog op het gebied van media en LHBTqueer issues, respectievelijk. De drijvende kracht achter zijn werkzaamheden is het blootleggen van de (verborgen) structuren achter het doodnormale – zij het de taal die we spreken en eigen zijn, of hoe we nog steeds denken televisie te kijken op onze telefoons. Cureren, doceren of het voorzitten van een panelgesprek als moderator, wat hem betreft gaat het allemaal instructie voorbij. Het gaat erom te provoceren, niet alleen met shock, maar vooral door ware passie en emotie bloot te leggen.

We zijn al in continue transformatie; het worden van cyborgs is onze ontologische staat, al heeft dit nog geen vaste basis. We weten nog niet wat onze muterende lichamen kunnen. Desondanks, neigen we te geloven in het informatisch essentialisme dat de biotech presenteerd, door nieuwe, hyperbiologische lichamen te genereren. Lichamen worden gepurifieerd van ziektes, en krijgen nieuwe onvoorstelbare maar duurzame capaciteiten, waardoor iedere verbetering de uitvoering is van een al eerder gedroomd idee. Zo lijken we de soortverschillen te benadrukken in onze onvermijdelijke toekomst, terwijl wij de uitdaging van het samenleven ondanks onze verschillen aan moeten gaan.

Agniezka heeft een MA in Philosophy (UWM Olsztyn, Polen) en MA in The Philosophy of Art History (Leiden University, Nederland). Ze is haar PhD in culturele disciplines aan de Universiteit Leiden aan het afronden, waar ze de manieren waarop kunst, bij het gebruiken van lichamen, culturele, sociale en politieke significantie van het huidige begrip van biotechnologisch gemanipuleerde lichamen blootlegd onderzoekt. Sinds 2017 cooridineerd ze het biolab aan de AKI Academy of Art and Design in Enschede en geeft ze les in BIOMATTERS, een artistiek onderzoeksprogramma dat exploreert hoe te werken met levend materiaal. Aan de Universiteit Leiden geeft ze les over posthumanisme en de intersectie van kunst, ethiek en biotechnologie.

In zijn presentatie zal Jeroen van Loon in gaan op twee projecten: cellout.me – waarvoor hij zijn DNA-online te koop aanbood en verkocht aan de hoogste bieder – en Life Needs Internet – waarvoor hij sinds 2010 handgeschreven brieven verzameld om te kunnen peilen hoe wij denken over de invloed van het internet op ons dagelijks leven. Beiden werken vertellen iets over de manier waarop wij als mens samenvallen met de technologie om ons heen. cellout.me benaderd dit vanuit het ‘data is goud’ adagium, Life Needs Internet vanuit het perspectief van een archivaris.

Jeroen van Loon (1985, woont/werkt in Utrecht, NL) ontving een bachelor Digital Media Design en een European Media Master of Arts aan de HKU. Zijn werk draait om het openbaren en documenteren van onze veranderende digitale cultuur. Zijn werk is tentoongesteld in solo- en groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland. In 2014 ontving hij de KF Hein-kunststipendium. Zijn werk is in bezit van de Verbeke Foundation, België. Recente tentoonstellingen zijn Transmediale’s Alien Matter 2017, HKW, Duitsland; “cellout.me” in Aksioma, Slovenië; “Beyond Data”, Centraal Museum, Nederland; “Materialising the Internet”, MU Artspace, Nederland; “Object Love”, De Domijnen, Nederland; Z33, “Design my privacy”, België; Cyberfest 9, Rusland / VS / Colombia; V2_, Nederland en Tech Art Expo, Berlijn.

Wanneer we beweren dat we weefsel hebben geregenereerd, hebben we dan echt het menselijk lichaam gerepliceerd? Afgezien van het feit dat het fysiologische ontwerp van het construct op subtiele manieren kan verschillen, hebben we kunstmatig gemanipuleerde cellen om nieuw weefsel te vormen. De meeste weefsels regenereren niet; door deze natuurlijke remming te omzeilen hebben we tot nu toe schijnbaar opwindende resultaten behaald, maar in het algemeen vormen ze slechts een zielig surrogaat van het origineel. De belofte van de stamcel had onze wachtlijst voor transplantatie nu opgelost moeten hebben als we de media zouden geloven. Toch hebben we weinig toepassingen gezien bij patiënten. Het leveren van de bouwstenen is geen garantie dat het juiste gebouw zal worden gebouwd. We hebben tientallen jaren geprobeerd om de stamcel te gebruiken, maar tot nu toe met zeer beperkt succes. Bij bioprinting zijn momenteel de meest geavanceerde 3D-printers niet onze machines, maar de cellen zelf. Wie heeft eigenlijk de leiding?

Ernst Jan Bos behaalde zijn Geneeskunde aan de Universiteit van Leiden in 2011 en heeft gewerkt aan verschillende projecten in de regeneratie van menselijk weefsel. Na te hebben gewerkt aan de regeneratie van hartweefsel met stamcellen aan de Stanford University, behaalde hij een positie als promovendus in het medisch centrum van de VU in Amsterdam. Daar werkte hij aan de 3D bioprinting van nieuw oor- en neuskraakbeen voor slachtoffers van brandwonden, gefinancierd door de brandwondenstichting. Zijn grote netwerk en ervaring hebben hem geholpen om verschillende projecten op het gebied van Med- en BioTech te vinden en hij heeft een 100K bioprinter voor zijn universiteit gecrowdfund. Zijn visie is dat disruptieve nieuwe applicaties alleen kunnen gedijen door multidisciplinaire samenwerking en gedeelde kennis.

Hendrik-Jan Grievink is onderzoeker en ontwerper bij Next Nature Network en verantwoordelijk voor een groot deel van de visuele output van het collectief. Projecten waar Grievink zijn stempel op heeft gedrukt zijn o.a. het Kweekvlees Kookboek, dat de culturele potentie van kweekvlees onderzoekt door middel van 45 speculatieve recepten. Grievink is de bedenker van de Pyramid of Technology, een conceptueel navigatie gereedschap dat laat zien hoe technologie natuur wordt in zeven stappen. Binnen de Next Nature Academy is Grievink is verantwoordelijk voor alle workshops.