Met Possible Bodies onderzoeken Femke Snelting en Jara Rocha de plaats voor andere lichamen in de context van volumetrische technologie. Bio-medische beelden en 3D-modellering beloven eindeloze mogelijkheden maar het blijft vaak bij voorspelbare uitkomsten. Dat hangt samen met de vanzelfsprekendheid waarmee wordt ingezet op efficientie, optimalisatie en schaalvergroting. In die visie is diversiteit een functie die kan worden ingeprogrammeerd als variatie binnen van te voren vastgelegde parameters. Als we daar iets aan willen veranderen, moeten we misschien onwaarschijnlijke keuzes maken.

Femke Snelting werkt als kunstenaar en ontwerper en ontwikkelt projecten op het snijvlak van design, feminisme en vrije software. In verschillende constellaties onderzoekt ze hoe digitale tools en praktijken elkaar co-construeren. Ze werkt voor Constant, vereniging voor kunst en media in Brussel, aan poëtische software, performatieve publicaties, educatieve prototypes en andere collectieve processen. Met Jara Rocha activeert ze Possible Bodies, een collectief onderzoeksproject dat de concrete en tegelijkertijd fictieve entiteiten van “lichamen” bevraagt in de context van 3D tracking, modellering en scanning. Femke geeft les aan het Piet Zwart Instituut (experimental publishing, Rotterdam) en is als mentor betrokken bij a.pass (advanced performance and scenography studies, Brussel).

De geïntegreerde software van kunstmatige intelligentie zal op een dag zo complex worden, dat een eigen vorm van bewustzijn kan hebben. Voor ROBOT LOVE is Jennifer geïnteresseerd in het mentale leven van een kunstmatig brein. Als we robots afstemmen op menselijke waarden, moeten we dan ook rekening houden met een vorm van subjectieve of creatieve ervaring? Een mentale ruimte waarin een robot zal spelen, een vorm van robotverbeelding?

‘Do Robots Dream of Electric Sheep?’ is een vraag die Philip K. Dick beroemd heeft gemaakt. Wat als we inderdaad een poging doen om mentale ervaringen te ontwerpen voor robots die lijken op de functie van dromen bij mensen? Dromen is in wezen een staat van waanzin of psychose. Men ziet dingen die er niet zijn, men houdt ideeën vast die niet logisch zijn, men is gedesoriënteerd in tijd en ruimte en is losgekoppeld van de realiteit. Dromen helpt ons de subjectieve ervaringen van de dag te verwerken. Het helpt een gezond brein te behouden. Zouden we een vorm van machine madness moeten ontwerpen?

Jennifer Kanary Nikolov(a) is oprichter van roomforthoughts, een artistieke onderzoekspraktijk die multimedia gebruikt om geestelijke gezondheidsproblemen aan te pakken door de fysica van het denken te onderzoeken. Jennifer is het meest bekend om haar PhD-project Labyrinth Psychotica, een draagbare interactieve simulatie-tool voor mixed-reality psychoses die ongeveer 33 elementen van de subjectieve psychose-ervaringen simuleert, om beter te begrijpen wat een persoon ervaart in psychose en hoe het de functionele vermogens, cognitie, en sociale interacties. Labyrinth Psychotica heeft meer dan 14.000 professionals in 20 landen getraind en teams geholpen om voort te bouwen op empathische vaardigheden op een manier die stresssituaties helpt begrijpen, verminderen en de-escaleren.

Guerrero zal een kritiek op het algoritmisch denken mobiliseren, en de (on)mogelijkheid van algoritmische logica illustreren aan de hand van teksten van Benjamin en Heidegger, naast het analyseren van de rol van concepten als ‘normaal’ en ‘normaliteit’. Hij gebruikt het idee en de rol van de digitale boekhouder in het berekenen van verzekeringsrisico’s en de ‘morele’ effecten die dit heeft op de samenleving.

Luis Lobo-Guerrero is hoogleraar geschiedenis en theorie van internationale betrekkingen aan de Universiteit van Groningen. Hij is de auteur van Insuring Security: Bioopolitics, Security and Risk en Insuring War: Soevereiniteit, veiligheid en risico’s, en verzekeren van leven: waarde, veiligheid en risico’s. Hij is directeur van het Centrum voor Internationale Betrekkingen Onderzoek (CIRR), lid van het College van Bestuur van het Groninger Onderzoekinstituut voor Cultuurstudie, lid van de redactie/ adviesraden van de Tijdschriften Veiligheidsdialoog; Journal of Intervention and State Building; en veerkracht: internationaal beleid, praktijken en discourses. Daarnaast is hij is lid van de internationale adviesraad van Revista Pleyade (Chili).

In het project The Malbody Centre onderzoekt Marije Baalman een speculatieve toekomst waarin wearables tot lichaamsprotheses geworden zijn die onze zintuigen mediëren, genoemd “e-bodilies”. Het project wortd gepresenteerd als een omgeving voor meerdere participanten, die elk de rol van een “malbody”, een persoon met e-bodilies, die niet functioneert naar de norm en om die reden uit de maatschappij buitengesloten wordt. Het project kijkt kritisch naar sensoren op het lichaam, de controle van kunstmatige intelligentie op onze ervaring van de wereld en hoe onze samenleving omgaat met afwijken van de norm.

Marije Baalman (Amsterdam) is een freelance kunstenaar en onderzoeker/ontwikkelaar op het gebied van interactieve geluidskunst. Ze heeft een achtergrond in technische natuurkunde, akoestiek, electronische muziek, computationele kunst en interactieve technologiën. Ze deed onderzoek aan de TU Delft, TU Berlijn, Concordia University (Montréal), werkte bij STEIM (Amsterdam), en is lid van Instrument Inventors Initiative (iii) in Den Haag. Haar onderzoek en interesse gaat uit naar het gebruik van draadloze sensornetwerken in live performance (bijv. dans en muziek), installaties en interactieve omgevingen, alsook code en algoritmes om patronen en gedrag te genereren in realtime.